8 feb 2021

Segunda operación de colesteatoma.... superada

 Como te comenté hace poco, el colesteatoma volvió a aparecer en el conducto auditivo de mi hijo, cosa que hacía necesario su paso por quirófano.

El pasado viernes le tocó enfrentarse de nuevo a una intervención quirúrgica, la tercera por el momento.

En la primera operación, para poner drenajes y extirpar carnots, se lo detectaron, en la segunda le extirparon el colesteatoma y varias partes de su aparato auditivo... y en la tercera... lo han extirpado de nuevo, llevándose más partes de su maltrecho oído y restándole más audición.

La operación fue bien. Nuevamente entró al quirófano con su amigo Rizo, nuevamente le aplicaron sedación previa, nuevamente controlaron con un monitor su nervio facial...

Lamentablemente conocemos bien el camino. Tanto nosotros como el peque sabemos ya como funciona, y cuales son los pasos a seguir. Eso tiene ventajas y también inconvenientes, pues a veces anticipas posibles complicaciones...que no por haberse dado la primera vez... tendrían que repetirse.

Esta vez la operación era a primera hora de la tarde, y eso nos dio un maravilloso tiempo para compartir en familia. Pudimos desayunar juntos, y pasar las horas jugando a juegos de mesa y a la consola.

Casi sin darnos cuenta llegó el momento de ir al hospital, pues debía estar allí como una hora y media antes de la intervención.

Esta vez todo fue mucho mejor que en la anterior ocasión. Le atendieron rápido, pasó puntual a la zona de preoperatorio, entró a su hora al quirófano.... Todo mucho más fluido.

Lamentablemente yo no estuve con él. Los protocolos COVID permiten sólo un acompañante, y fue papá quien pudo estar a su lado, mientras yo esperaba paciente en casa las noticias.

La operación fue bastante más corta que la anterior, cerca de las tres horas. Larga... pese a todo....pero ya lo sabíamos. Operar según que zonas... no puede hacerse de manera veloz. 

En reanimación también hubo más suerte, y el peque despertó más rápido que en su último paso por quirófano. 

El médico informó a Alberto de que al parecer el colesteatoma era bastante grandecito... y en esta ocasión habían optado por no reconstruirle el tímpano. A la práctica esto implica tener que usar tapones para ducharse, nadar... y todo lo que implique una posible entrada de agua en el oído.

Bueno...eso... y haber perdido muy probablemente ese 20% de audición que le quedaba, y que él guardaba como su tesoro.

El sábado a media mañana le dieron el alta... y a medio día ya pude abrazarle de nuevo. Pasó el día muy adormilado, con dolor.... Apenas pudo comer porque tenía muchas molestias. Pero por la noche pudo descansar y el domingo ya estaba mucho mejor.

Lo que más nos preocupó fue verle triste. Le costó compartirlo con nosotros...pero al final confesó que estaba triste y preocupado... porque notaba que apenas puede oír de ese lado.

Para nosotros esta vez fue más sencillo encajarlo... si sólo tenía un 20% de audición... y lo perdía... bueno... si apenas oía... tampoco "era tanto". Pero para él no está siendo fácil. Ha notado un gran cambio. Porque aunque oía poco... era algo.

De momento la zona está inflamada... lleva gasas por dentro.... y eso tampoco le ayuda a sentirse bien y a poder saber si podrá oír "algo". El miércoles le toca control con su médico...y si todo va bien, podrá retirar las gasas, y él podrá hacerse ya una idea real de como va a percibir el mundo.

Sea como sea, está en casa, está conmigo, y eso es lo importante.

Seguiremos luchando y plantado cara las veces que sea necesario. Aunque sería de agradecer... muy de agradecer...que esta fuera ya la última vez.








6 comentarios:

  1. Hola, Vanesa y familia!
    Cuanto te leo pienso: !qué suerte tiene Eric de teneros! !Y vosotros de tenerlo a él! Espero que se vaya ya de una vez el bicho ese que le sale en el oído.
    A ver cuándo puedo volver a haceros una visita, maldito virus!
    Molts petonsss i abraçades immenses!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues si, a ver cuando podemos vernos un ratillo!
      La verdad es que somos muy afortunados de tener a Erik y Helia con nosotros. Son un regalo.
      Abrazos

      Eliminar
  2. me n'alegro que la operació hagi resultat més fluïda que l'altre cop, i que hagin pogut fer el que volien, la llástima evidentment és la pèrdua d'audició, només ell sap com se sent i com ho viu... però la sort que té es que us té a vosaltres recolzant.lo, estimant.lo i lluitant al seu costat, i és molt important perquè l'ajudarà a acostumar-se a la seva nova situació...tant de bò, com dius, sigui l'últim cop que aquest maleït apareix. I tú, vosaltres doncs a seguir escribint, respirant fons, cridant si cal a l'aire, o fent el que sigui que et faci sentir bé, no dubtis a treure la rabia, l'agobi, la impotencia i tots aquests sentiments de mè que venen i van per poder seguir endavant sense tant de pes... pot semblar tonto però la meva àvia sempre deia "saps què has de fer quan se t'acabi la paciència? tornar a començar" i al final la vida es una mica això, agafar forces una i una altre vegada, a vegades millor a vegades pitjor, però sempre cap endavant i tornant a començar... doncs això, que molts ànims en el procés d'anades i vingudes que teniu per endavant, avui les abraçades són més fluixetes no sigui cas que et surtin blaus jejeje petons bonica!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. La teva àvia tenia tota la raó. Com dius, la vida és això... començar, seguir, tornar a començar...aixecar-se, caure i tornar a aixecar-se per tornar a caure.
      Per sort sempre hi ha gent al camí, que et dóna un cop de mà o una abraçada quan més et cal.
      Molts petons Mireia!

      Eliminar
  3. Hola Vanesa, me alegra mucho saber que todo ha salido bien y Erik ya está en casa recuperándose, aunque no ha tenido que ser fácil todo el proceso por suerte lo peor ya pasó y ahora estáis todos tranquilos y en familia.
    Los niños tienen un ángel de la guarda que hace muchas horas extras, por eso se recuperan muy bien de todas estas cosas, aunque ahora ande un poco preocupado seguro que pronto volverá a ser el mismo de antes y se adaptará divinamente a la situación.
    Mucho ánimo guapa, para ti y para tu marido.
    Besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Poco a poco va sintiéndose mejor. Es todo un luchador.
      Un abrazo muy fuerte

      Eliminar

Por la entrada en vigor del Reglamento General de Protección de datos te informo que al pulsar en el botón de "publicar" estarás aceptando la política de privacidad de este sitio.
La única finalidad es gestionar y moderar los comentarios. Tus datos estarán ubicados en los servidores de Blogger y no serán utilizados con fines comerciales ni publicitarios.
Responsable: Vanesa A.
Contacto: diariodeunamadresuperada@gmail.com