1 feb 2021

Modo bicho bola

 Este viernes Erik volverá a pasar por quirófano para quitarle otro colesteatoma. Estamos ya en plena recta final, y eso hace que yo esté cada vez más en modo bicho bola.

Y es que a veces, me siento como si cada día me fuera replegando sobre mi misma un poco más, como hacen los bichos bola, para auto protegerse del exterior.

Me repliego en mi misma, me alejo de la gente, huyo de las conversaciones... y me centro únicamente en los míos.

Y es que estos días me siento frágil, como a punto de romperme. Y el hacerme bola, me permite sentirme más fuerte.

Rehúyo el hablar con la gente, porque no quiero arriesgarme a que me digan cosas que me hieran. Apenas nadie en mi entorno sabe que vuelven a operar a mi hijo Únicamente la familia directa, mi jefa, dos compañeras de trabajo, un par de amigos a los que este fin de semana decidí avisar, las maestras de los peques, y una mami de la clase de Erik a la que se lo contó con su hijo.

Y ya. Nadie más. No me siento con fuerzas para hablar de ello. No me apetece responder a todo tipo de preguntas que a veces, de manera bien intencionada, la gente hace. 

Ya te conté hace tiempo, el daño que podían hacer las palabras de la gente en este POST. Y es que a veces, según que... duele mucho.

Pero a la vez que no quiero hablar de ello, necesito hablar de ello. Y de tanto en tanto, escojo personas de máxima confianza, de entre el grupo de "enterados de la noticia" y trato de hablar con ellos.

Y a veces....acabo llorando, y reafirmando mi necesidad de hacerme bicho bola. Como cuando llamo a alguien que conoce perfectamente lo que estamos pasando... y ni pregunta por ello. Ni un cómo lo llevas?, ni un cómo está el niño?, ni un ya queda poco....os han llamado del hospital?....nada. Como si el tema... no existiera. Y cuando cuelgo, lloro....escondida... en silencio.... 

Y entiendo que tal vez no pueda hablar del tema.... pero, arriesgarte a salir del modo bicho bola, hacer el esfuerzo máximo de coger el teléfono y tratar de hablar y ver que no obtienes el consuelo buscado... En fin... me dan ganas de no salir del modo bicho bola jamás. Es como cuando el pobre bicho bola se atreve a estirarse, y a caminar.... y el niño "gracioso" aprovecha para tocarle con un palo... 

Pero entonces, sucede. Y ese amigo con el que hace demasiado que no hablas... pero al que siempre le has tenido mucho cariño... porque es un AMIGO, se comporta como tal. Y te da el espacio y el tiempo para hablar. Y no rehúye el tema, ni lo minimiza... tan sólo escucha, apoya, y se pone de tu lado. Te pregunta como estás, como está Erik, te ayuda a centrarte en lo "bueno", pero sin perder la perspectiva de "lo malo", y te abraza... en la distancia, con sus palabras.

Y sucede, que la profesora de mi hija, con paciencia infinita, me escucha, me apoya, me asesora sobre como ayudar a Helia a pasar por este trance. Porque esta vez es más mayor, más consciente, y está sufriendo mucho. Y intercambia conmigo mails infinitos, en las que le cuento y comparto con ella.... lo que prácticamente no comparto con nadie. 

Y entonces pienso, que tal vez mi error es buscar el apoyo en las personas equivocadas. Que he de elegir mejor. Y que he de buscar ayuda en quienes no fallan. Y hay personas que me han sabido acompañar siempre, en todo a lo que me he enfrentado. Pero por no molestar.... no acudo a ellas. 

Y acudo a quienes la costumbre me lleva a acudir.... a quienes se acude manera automática y sin pensarlo. Pero no me doy cuenta que también tienen su propia carga... su propia forma de enfrentarse a ello... y he de respetarlo, ser adulta, y avanzar.

Uno no siempre está en buen momento para cuidar. Así que voy a dejarme cuidar por los que en estos momentos son buenos cuidadores. Y dejaré de buscar apoyo en quien no puede dármelo. Porque sino lo único que voy a conseguir es sumar más dolor a mi dolor. Y perdona, pero ya no puedo sumar más.

Y, claro, siempre me quedará hablar contigo. Contigo puedo sacar lo que necesito....siempre me escuchas. Y como no puedo ver tu cara, ni puedo oír lo que digas... pues siempre, me vienes genial. 

A ver si vuela la semana... y otra más.... para que todo vuelva a la "normalidad", y este mísero bicho bola...se vuelva a estirar.







8 comentarios:

  1. Ánimo. Ya queda poco. Un beso

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias!!! Si, estoy deseando ya que pasen los días.

      Eliminar
  2. Lo primero mucho ánimo, no soy capaz de imaginar como estaría yo en tu situación.
    Sólo se me ocurre decirte que tengas a mano el móvil, una tablet...para al menos poder sentir el calor de los tuyos, tanto en el hospital, como luego en casa, aunque no es lo mismo un abrazo que una videollamada...pero algo es algo.
    Sobre pedir ayuda, es lógico que necesites desahogarte y desafortunadamente también es normal que no todos estén a la altura, con sus comentarios o sus silencios, yo suelo decir q no se puede esperar que un olmo de peras, por mucho q lo riegues ... así no todas las personas, por mucho q tú las hayas ayudado, serán capaces de ayudarte, de comprenderte, céntrate en aquellos en los que puedes apoyarte y olvídate del resto.
    Lo importante es que vaya todo bien en la operación y que no os la hayan cancelado, que ahora desgraciadamente está siendo habitual por el incremento de ingresos por covid.
    Un abrazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tienes toda la razón... un olmo jamás dará peras... y hay personas que nunca serán capaces de proporcionar esa ayuda que necesitas. Por suerte otras sí.
      Abrazos

      Eliminar
  3. Bon dia bonica, primer de tot desitjar-vos que vagi tot bé el divendres i que tot avanci com ha d'avançar, ha de ser molt dur afrontar aquesta situació, i en la situació actual encara més... necesites el teu temps i espai, i marcar els teus propis ritmes per afrontar les situacions, al final tots fem el que podem, com podem, está bé que et despleguis de tant en tant per deixar anar el patiment que tens dins, sino en comptes de bicho bola series una olla a presió... poc més puc aportar que una abraçada llunyana però molt forta i sentida, d'aquestes que dius, osti tú! quina abraçada! donar-vos molts ànims i enviar-vos tota la energia positiva que pugui. Petonss, per cert sóc la Mireia :P

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies Mireia. I si... si no fos pel que vaig escribint i canalitzant per aquí... seria una olla a pressió fa molt de temps.
      Abraçades fortes

      Eliminar
  4. Animo, bonita. A veces no nos damos cuenta de que lo se necesita a veces es escuchar, no comentarios manidos pero tampoco evitar el tema ( que por experiencia personal es aún más duro, especialmente en quienes esperabas apoyo). Espero que puedas seguir apoyándote en aquellos que si que te ofrecen lo que necesitas . Y que la operación vaya muy bien y que los días se pasen rápidos. Mil besitos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si, lo de que personas que consideras especialmente importantes eviten el tema... es lo que más dolor produce... sin duda.
      Abrazos fuertes

      Eliminar

Por la entrada en vigor del Reglamento General de Protección de datos te informo que al pulsar en el botón de "publicar" estarás aceptando la política de privacidad de este sitio.
La única finalidad es gestionar y moderar los comentarios. Tus datos estarán ubicados en los servidores de Blogger y no serán utilizados con fines comerciales ni publicitarios.
Responsable: Vanesa A.
Contacto: diariodeunamadresuperada@gmail.com